"W pustyni i w puszczy"-opracowanie, Notatki z Język polski

Pobierz "W pustyni i w puszczy"-opracowanie i więcej Notatki w PDF z Język polski tylko na Docsity! "W pustyni i w puszczy" HENRYK SIENKIEWICZ 1. Czas i miejsce akcji. 2. Główne wątki literackie. 3. Tło historyczne "W pustyni i w puszczy" 4. Bohaterowie. 5. Szczegółowy plan wydarzeń. Opracowanie Opisane w powieści przygodowej Henryka Sienkiewicza wydarzenia rozgrywają się pod koniec XIX wieku w Afryce, gdzie autor „W pustyni i w puszczy” był w kilka lat po zakończeniu powstania mahdystów, stanowiącego tło historyczne opisywanych wydarzeń. Dzięki lekturze tego dzieła czytelnik poznaje takie afrykańskie miasta i krajobrazy, jak wymieniony Port Said w państwie Egipt, Pustynię Libijską, dżunglę, położony w egipskiej prowincji El-Fajum wzdłuż Nilu Medinet (El-Medine), Izmaił i Kair, jezioro Timsah i rzekę Wadi-Toumilat czy miasto Mombassa, zwiedza starożytne miasto Krokodilopolis, ogląda piramidę Hanara i jezioro Karoun, podróżuje przez miejscowości: Wadi- Rajan (skupisko wzgórz), Kharge, Asuan, Wadi- Halfa, Chartum, Omdurman, Faszodę, dowiaduje się o „naturalnych” mieszkańcach Afryki: słoniach, lwach, wobo czy też egzotycznej roślinności (piękne, rozłożyste drzewa: nabaku, sykomory, drzewa chlebowe, a zwłaszcza baobab). 1. Czas i miejsce akcji: Osią temporalną jest budowa Kanału Sueskiego, przy której doszło do spotkania ojców dwójki głównych bohaterów: inżynierów Tarkowskiego i Rawlisona, 25 kwietnia 1859 roku. Zostali oni sprowadzeni do Port Said przez Brytyjczyków, by zająć się modernizacją i konserwacją budowli. Drugim ważnym wydarzeniem historycznym, umiejscawiającym akcję w czasie, jest wspominane powstanie mahdystów. Rewolucja wybuchła 25 stycznia 1885 roku i właśnie w tym roku rozpoczyna się akcja właściwa „W pustyni i w puszczy”. 3. Tło historyczne "W pustyni i w puszczy": W pustyni i w puszczy nie powinna być uważana za powieść historyczną. Powstanie mahdystów, wokół którego grupują się główne wątki przygodowe, jest zaledwie dowolnie potraktowanym tłem głównych wydarzeń. Autor był w Afryce w kilka lat po zakończeniu powstania, a pisał swoją opowieść w ćwierć wieku po jego upadku, pisze Wiesław Kot – krytyk literacki i filmowy o tle historycznym powieści. Pierwszym ważnym procesem historycznym widocznym w tle powieści jest z pewnością budowa Kanału Sueskiego, dzięki której doszło do spotkania panów Tarkowskiego i Rawlisona. Budowa rozpoczęła się 25 kwietnia 1859 roku, a jej pomysłodawcą, a raczej osobą, która odświeżyła jej plany, był pracownik francuskiego konsulatu w Aleksandrii Ferdynand de Lesseps. Jak pisze Kot: Do budowy wciągnięto egipskich fellachów, ale Towarzystwo [Światowe Towarzystwo Morskie Kanału Sueskiego] wypłacało im tylko 20% wartości ich pracy. Tymczasem odbywała się ona w morderczych warunkach, a zatrudnieni kopacze piasku pustyni masowo umierali z wyczerpania. Nadzór nad nimi prowadziło wielu inżynierów z całej Europy, także z Polski”. Najbardziej znanym z polskich inżynierów pracujących przy budowie Kanału Sueskiego był Mieczysław Geniusz, który po ukończeniu budowy dostał posadę dyrektora wodociągów miejskich w Port Said. Niektórzy z badaczy uważają, że to właśnie Geniusz, którego Sienkiewicz znał osobiście, był pierwowzorem ojca Stasia. 20 listopada 1869 roku odbyła się uroczysta ceremonia otwarcia Kanału Sueskiego. Wtedy jeszcze Egipt znajdował się pod kontrolą francuską, jednak gdy okazało się, że nowopowstały przesmyk znakomicie spełnia swoje zadanie (krótsza droga do Indii) natychmiast zainteresowali się nim Anglicy. Brytyjczycy wykupili część akcji od władcy Egiptu Ismaila Paszy, stając się drugim co do wielkości akcjonariuszem nowego szlaku. W lipcu 1882 roku, czyli trzy lata przed rozpoczęciem się akcji W pustyni i w puszczy, Anglicy dokonali inwazji na Egipt i zajęli siłą Kanał Sueski. Brytyjczycy sprowadzili do Port Said inżynierów, których zajęciem miała być modernizacja i konserwacja budowli. W powieści do tych właśnie inżynierów należeli panowie Rawlison i Tarkowski. Ciekawego spostrzeżenia dokonał badacz literacki Wiesław Kot: Bardzo prawdopodobne, o czym jednak Sienkiewicz nie wspomina, że Tarkowski i Rawlison pozostawali (…) na usługach wywiadu wojskowego, ponieważ kanał przez nich nadzorowany miał przede wszystkim ogromne znaczenie strategiczne. Stawia to, zwłaszcza Władysława Tarkowskiego, niedawnego powstańca styczniowego, w sytuacji dość dwuznacznej. Drugim wydarzeniem opisanym przez Sienkiewicza jest powstanie mahdystów. Jego genezę opisują słowa pana Rawlisona: Rząd egipski nie zabrał tam nikomu wolności (…) ale ją setkom tysięcy, a może i milionom ludzi przywrócił. W Kordofanie, w Darfurze i w Sudanie nie było w ostatnich czasach żadnych państw niezależnych. Zaledwie tu i ówdzie jakiś mały władca rościł prawo do niektórych ziem i zagarniał je wbrew woli ich mieszkańców, przemocą. Przeważnie jednak były one zamieszkałe przez niezawisłe pokolenia Arabo-Murzynów, to jest przez ludzi mających w sobie krew obu tych ras. Pokolenia te żyły w ustawicznej wojnie. Napadały na siebie wzajem i zabierały sobie konie, wielbłądy, bydło rogate i przede wszystkim niewolników. Popełniano przy tym wiele okrucieństw. Ale najgorsi byli kupcy polujący na kość słoniową i niewolników. Angielskie wojska okupowały wówczas Egipt, w którym do głosu dochodziły frakcje walczące o niepodległość tego afrykańskiego państwa. W sposobie traktowania Egipcjan przez panów Tarkowskiego i Rawlisona, zwłaszcza tego drugiego, widać stosunek Wielkiej Brytanii do swoich państw kolonialnych: Obaj inżynierowie wyjechali nazajutrz na noc do Kairu, gdzie mieli odwiedzić rezydenta angielskiego i być na posłuchaniu u wicekróla. Chodzi tu o tzw. politykę rządów pośrednich polegającą na wykorzystywaniu istniejących już organów państwowych i narzucanie im swojej polityki, przez co zachowywały one pozory wykonywania władzy. Utworzyli oni jakby osobną klasę ludzi, do której należeli wszyscy niemal naczelnicy pokoleń i zamożniejsi kupcy. Ci czynili zbrojne wyprawy daleko w głąb Afryki, grabiąc wszędy kły słoniowe i chwytając tysiące ludzi: mężczyzn, kobiet i dzieci. Niszczyli przy tym wsie i osady, pustoszyli pola, przelewali rzeki krwi i zabijali bez litości wszystkich opornych. Sienkiewicz pominął fakt, iż powstanie miało przede wszystkim charakter niepodległościowy i było skierowane przeciwko najeźdźcom. Autor powieści sugerował, że dołączający się do Mahdiego wojownicy robili to dla korzyści materialnych, swawoli czy zamiłowania do mordów. Tak naprawdę powstanie cieszyło się powodzeniem, ponieważ życie w Egipcie w tamtych czasach przypominało wegetację. Udział w walkach był tak naprawdę dla nich szansą na oswobodzenie się spod opresji brytyjskiej. Sam Mahdi został przedstawiony w powieści jako ucieleśnienie zła. W historii zapisał się on zupełnie inaczej. Muhammad Ahmad ibn Abd Allach pochodził z biednej rodziny. Jako dziecko przejawiał wielkie zainteresowanie Koranem i teologią Islamu. Jako szesnastolatek nauczał już innych sekretów tej religii wędrując po pustyni. Z czasem do swoich przypowieści zaczął wplatać wątki niepodległości Egiptu, co przysporzyło mu rzesze zwolenników. Kali niewolnik Gebhra. Był krępy i mocno zbudowany, ramiona miał silne, a stopy stosunkowo małe. Nie mówił po arabsku, a jego znajomość języka ki-swahili była znikoma. Był synem króla kraju Wa-hima. W jego kraju panował zwyczaj, że kobiety pracowały, zaś mężczyźni próżnowali. Był bardzo przydatny dzieciom, ponieważ sprawnie zajmował się przygotowywaniem obozu, dbał o konie i przyrządzał jadło. Bardzo kochał dzieci, szczególnie małą Nel, którą nazywał „bibi”. Nie zawahał się wyruszyć na poszukiwanie Saby, by Nel się nie smuciła. Towarzyszył dzieciom podczas ich drogi przez pustynię i puszczę. Jego umiejętności były bardzo potrzebne. Pomógł głównie, gdy dotarli do krainy jego ojca – porozumiewał się z plemionami, zapewniając karawanie bezpieczeństwo. Po śmierci ojca – Fumby – został wybrany na przywódcę Wa-himów. Postanowił jednak towarzyszyć Stasiowi i Nel w dalszej drodze nad ocean. Lubił się przechwalać i robić wrażenie na swych współplemieńcach. Dzięki Stasiowi przyjął jednak chrzest i uważał, że ma białą duszę. Zastanawiał się nad swym postępowaniem kierując się sprawiedliwością. Po powrocie w rodzinne strony został władcą krainy pod protektoratem angielskim położonej nad Jeziorem Rudolfa. Za pomocą misjonarzy zaprowadzał tam chrześcijaństwo. Mea niewolnica – pochodziła z plemienia Dinka. Miała miłe rysy i słodki wyraz twarzy oraz charakterystyczne dla jej plemienia długie i cienkie nogi. Była cicha i pokorna. Cechowała ją zwinność i sprawność, co między innymi udowodniła wspinając się podczas burzy na drzewo. Towarzyszyła Stasiowi i Nel podczas przeprawy przez pustynię i puszczę. Opiekowała się dziewczynkom starając się zapewnić jej wszelkie możliwe wygody. Jako służąca Nel była traktowana przez innych Czarnoskórych jako ktoś wyjątkowy. Podobnie jak Kali przyjęła chrzest. Na pustyni, gdy wyprawa umierała z pragnienia postanowiła umrzeć przy Kalim. Henryk Linde Szwajcar, syn kupca z Zurychu handlującego jedwabiem – Staś natknął się na niego w puszczy. Kształcił się na inżyniera, jednak pasjonowały go podróże, więc po odziedziczeniu fortuny wyprawił się do Egiptu. Dotarł do Chartumu i polował z Dangalami w Sudanie. Zajął się kartografią Afryki i był członkiem wielu towarzystw geograficznych. Ostatnią podróż zaczął w Zanzibarze. Dotarł do Wielkich Jezior, a następnie do gór Karamojo, dzięki ludziom ofiarowanym przez króla Ugandy. Tu uczestników wytrzebiła ospa, a następnie śpiączka. Podczas jednego z polowań był raniony przez dzika ndiri, a w pokiereszowaną nogę wdała się gangrena. Towarzyszył mu jedynie chłopiec – Nasibu. Walczył z mahdystami i pobił ich oddział liczący trzystu wojowników. Zmarł wkrótce po spotkaniu ze Stasiem, prosząc chłopca, by ochrzcił członków jego drużyny pozostających w śpiączce. Smain dozorca, mąż Fatmy. Został wysłany do Mahdiego z misją, by uwolnić Europejczyków. Wziął pieniądze i zdradził. Dowodził artylerią Mahdiego i nauczył mahdystów obchodzenia się z armatami. Polował w okolicach Faszody na murzyńskich niewolników, a następnie sprzedawał ich na targu. Najprawdopodobniej zginął w walce z oddziałem Lindego. Fatma żona dozorcy Smaina, cioteczna siostra Mahdiego. Wysoka, młoda Sudanka o bardzo ciemnej cerze i przepięknych, dzikich złowrogo patrzących oczach. Zapewniała o uczciwości swego męża. Pragnęła wyjechać do niego, jednak zabraniał tego egipski rząd. Wymyśliła porwanie dzieci, by mieć przepustkę do opuszczenia Port-Saidu. Chamis syn dozorcy Chadigiego, pochodził z plemienia Dangalów, w którym urodził się wielki Mahdi. Jest sługą u Tarkowskiego i Rawlisona. Mężczyźni powierzają mu pod opiekę dzieci. Przyłącza się do porywaczy i wraz z nimi transportuje dzieci do Mahdiego. Jego okrucieństwo poznajemy, gdy odmawia głodującym Stasiowi i Nel pożywienia podczas pobytu w Omdurmanie. Dba jedynie o psa Sabę. Dinah Murzynka, niegdyś piastunka Nel. Odznaczała się niepowszednim łakomstwem. Z wielką troskliwością doglądała „swej panienki”. Nie widziała na jedno oko. Towarzyszyła dzieciom podczas przeprawy do Omdurmanu, a następnie do Faszody. Chora i wycieńczona zmarła podczas wędrówki. Dzięki Stasiowi i Nel została godnie pochowana. Gebhr pochodził z plemienia Dangalów, miał zawsze okrutny i trochę zwierzęcy wyraz twarzy. Podczas porwania uderzył Nel i Stasia korbaczem. Był bezwzględny i najchętniej pozbyłby się dzieci. Znęcał się bez skrupułów nad swym niewolnikiem Kalim. Porywał się nieraz na Stasia i gdyby nie groźba kary na pewno by go skatował. Gebhr, mimo swej zbrodniczej natury, był przywiązany do brata i nie chciał go zostawić w Omdurmanie. Zginął w wąwozie zabity ze sztucera przez Stasia. Idrys pochodził z plemienia Dangalów. Był starszy od brata Geheba, cieszył się posłuchem wśród Beduinów. Powstrzymał Gebhra przed skatowaniem Stasia, który stanął w obronie Nel. Choć był łasy na pieniądze, więcej znaczyło dla niego błogosławieństwo Mahdiego, którego był wiernym wyznawcą. Uratował przed zabiciem psa Sabę. Idrys gotów był zawsze do czynów najzuchwalszych, ale jako człowiek nie pozbawiony rozumu sądził, że należy wszystko przewidzieć i w razie nieszczęścia zostawić sobie jakąś otwartą furtkę ocalenia. Idrys kierował wyprawą karawany z porwanymi Stasiem i Nel. Dbał o zaopatrzenie uczestników w wodę i żywność. Bał się rzeczy nieznanych i angielskich wynalazków. Wiedział, że umiejętność strzelania ze sztucera podniesie jego znaczenie u mahdystów. Odznaczał się, jak każdy Arab niemałą zręcznością. Był chciwy i ambitny. Szczerze wierzył w wielką nagrodę za dostarczenie do Mahdiego białych dzieci, jednak już w drodze, gdy okazało się, że w kraju Mahdiego panuje głód, martwił się o nią. Po wizycie u Mahdiego rozchorował się Mahdi właściwie Mohammed-Achmed Mahdi – żył w latach 1844- 1885. Pochodził z beduińskiego klanu Baggara. Od młodości interesował się kwestiami religijnymi, a w końcu został wędrownym kaznodzieją, głoszącym wśród sudańskich plemion słowo Allaha. Był przywódcą powstania sudańskiego, które wybuchło w 1881 roku. Ogłosił, że Bóg powierzył mu oczyszczenie islamu. W Sudanie zdobył bardzo wielu zwolenników. W 1885 roku zdobył miasto Chartum i pokonał generała Gordona. Faworyzował swych krewnych, inni zaś na jego terytorium cierpieli głód. Wymagał bezwzględnego posłuszeństwa. Otaczał się liczną strażą, która broniła do niego dostępu, nieraz używając korbaczy. Pokazywał się publicznie wiernym podczas porannych modlitw. Staś po raz pierwszy widząc proroka zauważył, że był to człowiek w średnim wieku dziwnie otyły, jakby rozpuchnięty, i prawie czarny. Dostrzegł, że twarz jego była tatuowana. W jednym uchu nosił dużą obrączkę z kości słoniowej. Przybrany był w białą dżiubę i białą krymkę na głowie, a nogi miał bose. W ubiorze jego nie było najmniejszego zbytku. Tylko chwilami wiatr przynosił od niego mocny zapach sandałowy. Miał kilka żon. Niezależnie od nastroju uśmiechał się z pobłażaniem. Mimo butnej postawy Stasia nie skazał go na śmierć. Chciał być znany ze swego miłosierdzia, więc nakazał odesłanie dzieci do Smaina, do Faszody. Rozdział V: 1.Wigilia i radosny czas świąt Bożego Narodzenia. 2.Kolejne wyprawy na wielbłądach, osłach lub transportem kolejowym. 3.Wiadomość o niedyspozycji pani Oliwier. 4.Wyjazd Rawlisona i Tarkowskiego z Fajumu na przegląd prac przy kanałach. 5.Pozostawienie dzieci pod opieką konsula i ajenta. 6.Przyjazd Chamisa. 7.Szybkie przygotowania do nieoczekiwanego wyjazdu dzieci, mających dołączyć do ojców. 8.Podróż w towarzystwie Murzynki Dinah i Chamisem pociągiem. 9.Przyjazd do Gharak. 10.Spotkanie z oczekującymi na stacji dwoma Sudańczykami oraz dwoma Beduinami. 11.Jazda na wielbłądach. 12.Przeczucia Stasia odnośnie porwania Rozdział VI: 1.Oczekiwanie ojców na przyjazd dzieci. 2.Próby wykrycia miejsca ich pobytu. 3.Domyślenie się, że młody Tarkowski i mała Nel zostali porwani przez Fatmę jako karta przetargowa w jej staraniach o połączenie się z mężem Smainem. 4.Strach na myśl, że pociechy uprowadzono do Mahdiego. 5.Rozesłanie depesz, zorganizowanie pościgu. 6.Inżynier Tarkowski wyrusza wzdłuż Nilu, by dowodzić pościgiem. Rozdział VII: 1.Nel odkrywa prawdę o dziwnej „wycieczce” z nieznajomymi. 2.Wyrzucenie rękawiczek jako znak dla pościgu. 3.Szybka, bezustanna jazda karawany przez pustynię Libijską. 4.Odnalezienie rękawiczek Nel przez rozwścieczonego Gebhra. 5.Obrona dziewczynki przez Stasia i bójka chłopca z porywaczem. 6.Błaganie o litość dla młodego Polaka przez roztrzęsioną Angielkę. 7.Propozycja Stasia o zapłacenie okupu w zamian za uwolnienie i odmowa Idrysa. 8.Tarkowski podsłuchuje rozmowy porywaczy i poznaje prawdę o celu podróży. 9.Zbudowanie dla źle znoszącej jazdę przez pustynię bezpiecznego kosza na wielbłądzie. Rozdział VIII: 1.Odnalezienie przez Sabę karawany na pustyni i dołączenie do ukochanych dzieci. 2.Strach Beduinów i Sudańczyków na widok psa. 3.Obrona czworonoga przed śmiercią przez Chamisa. 4.Dalsza podróż przez pustynię. 5.Zmęczenie dzieci ogromnym upałem. 6.Nadejście huraganu: grzmoty, błyskawice, kurzawa piasku. 7.Przymusowy postój karawany. 8.Pierwsze krople deszczu oznaką zbliżającej się pory dżdżystej. Rozdział X: 1.Dalsza jazda karawany przez Libijską pustynię. 2.Padające dżdżu znakiem nadchodzącego braku wody. 3.Myśli Stasia o ucieczce i uwolnieniu Nel.. Rozdział XI: 1.Strach porywaczy przez pościgiem. 2.Odnajdywanie w jaskiniach pożywienia pozostawionego przez sprzymierzeńców dowodem dokładnego zaplanowania uprowadzenia dzieci. 3.Wyruszenie Beduinów na zwiady. 4.Powrót ze strzeblą. 5.Podsłuchanie rozmowy porywaczy i przechwycenie przez Stasia wiadomości o nadciągającym pościgu, z kiego jeden uczestnik został właśnie zabity przez Beduinów. 6.Nadzieje na odzyskanie wolności i powrót do ojca Rozdział IX: 1.Nocleg w wąwozie. 2.Opieka Stasia nad młodszą towarzyszką ciężkiej podróży. 3.Wykradnięcie przez Tarkowskiego sztucera pod osłoną nocy. Rozdział X: 1.Szczekanie psa powodem przymusowej pobudki. 2.Pobicie Stasia przez Gebhr, który wykrył próbę ucieczki chłopca. 3.Obrona Polaka przez Nel i Sabę. 4.Strach Sudańczyków i Beduinów przez groźnie wyglądającym psem. Rozdział XII: Rozdział XIII: 1.Strach porywaczy przez pościgiem. 2.Odnajdywanie w jaskiniach pożywienia pozostawionego przez sprzymierzeńców dowodem dokładnego zaplanowania uprowadzenia dzieci. 3.Wyruszenie Beduinów na zwiady. 4.Powrót ze strzeblą. 5.Podsłuchanie rozmowy porywaczy i przechwycenie przez Stasia wiadomości o nadciągającym pościgu, z kiego jeden uczestnik został właśnie zabity przez Beduinów. 6.Nadzieje na odzyskanie wolności i powrót do ojca 1.Droga przez kraj zdobyty przez proroka. 2.Agresja wojowników Mahdiego na widok karawany i białych dzieci. 3.Tłumaczenia Idrysa o „misji”. 4.Eskortowanie karawany do Chartumu przez emira Nur-el-Tadhila. 5.Ostrzeżenie o czekającej Beduinów i Sudańczyków biedzie i nędzy w podbitym Chartumie. 6.Rozczarowanie Idrysa małym zainteresowaniem jego przybyciem do miasta. Rozdział XV: Rozdział XIV: 1.Brak wiary Stasia w uratowanie. 2.Podsłuchanie rozmowy Naczelnika pogoni z Idrysem, z której wynikło, że: Naczelnik zdradził ze swoimi ludźmi Chedywa, Mahdi zdobył Chartum, Generał Gordon został zabity, Wojsko angielskie się wycofało, Panika ogarnęła egipską władzę, Nikt nie myśli o pościgu karawany i odbiciu europejskich dzieci. 3.Przyłączanie się do porywaczy kolejnych ludzi pragnących służyć Mahdiemu. Rozdział XVI: 1.Nocleg u emira Tadhila. 2.Obraz podbitego Chartumu. 3.Popłynięcie łodzią do Omdurmanu z nadzieją odnalezienia Smaina. 4.Cel podróży okazuje się krainą nędzy, głodu, dyzenterii i febry, 5.Poznanie przez dzieci Greka Kaliopuli. Rozdział XVII: 1.Ujrzenie głowy generała Gordona na palu wbitym pośrodku rynku. 2.Pójście na plac modłów Mahdiego. 3.Przemowa proroka do tłumu wiernych i wspólna modlitwa. 4.Załatwienie dzieciom i ich towarzyszom przez Greka wizyty u przywódcy. 5.Ostrzeżenie Stasia przez Kaliopuli (przyjęcie wiary proroka jedyną szansą uratowania życia). Rozdział XXVIII: 1.Przygotowanie pnia w drzewie do zamieszkania. 2.Urządzenie izby. 3.Radość Kalego spowodowana odpoczynkiem od codziennego rozstawiania na1.Staś nazywa nowe lokum „Krakowem”. 2.Częste polowania chłopca na zwierzynę. 3.Nel wchodzi do pułapki słonia. 4.Poszukiwania dziewczynki przez Stasia. 5.Przemoknięcie Angielki podczas ulewy. 6.Nazwanie nowego towarzysza King.miotu dla Nel i reszty. 4.Obdarzenie przez Nel słonia miłością i rozmowy ze zwierzęciem. 1.Zachorowanie Nel na febrę. 2.Brak chininy. 3.Wychudzenie słabość dziewczynki. 4.Ciągła opieka nad Angielką. 5.Strach Stasia, obawiającego się nadejścia drugiego – zazwyczaj śmiertelnego – ataku febry. 1.Drugi atak choroby i wycieńczenie Nel. 2.Lęk Tarkowskiego przez trzecim atakiem febry, którego dotychczas nikt nie przeżył. 3.Ujrzenie dymu, daleko unoszącego się za górą. 4.Decyzja Stasia o wyruszeniu w kierunku nieznanego obozowiska po pomoc dla Nel. 5.Nocna wędrówka przez dżunglę. 6.Ujrzenie ogniska, śpiących Murzynów i białego człowieka. 1.Wejście do obozu. 2.Przedstawienie się i prośba o chininę. 3.Poznanie zaskoczonego widokiem białego chłopca Europejczyka. 4.Podarowanie niespodziewanemu gościowi konia, żywności i proszków chininy. 5.Opowieść o śmiertelnie chorych Murzynach, śpiących pod skałą. 6.Wychwalanie przez pana Henryka Lindego swego pomocnika – Murzynka Nasibu. 7.Prośba podróżnika o ponowne odwiedziny Stasia. 8.Wyruszenie konno w drogę powrotną do „Krakowa” Tarkowskiego. Rozdział XXIX: 1.Spędzanie czasu u Kinga. 2.Kali pocięty przez pszczoły na krawędzi życia. 3.Choroba koni od ukąszenia much tse-tse. 4.Próby wyleczenia zwierząt stosowane przez Kalego. Rozdział XXX: Rozdział XXXI: Rozdział XXXII: Rozdział XXXIII: 1.Stopniowa poprawa zdrowia Nel. 2.Odwiedzanie pana Linde przez Stasia. 3.Opowieść o losach swoich i Nel. 4.Życiorys pana Linde. 5.Porady podróżnika na dalszą drogę. 6.Prośba umierającego Europejczyka o pochowanie ciała po śmierci, ochrzczenie Murzynów i zaopiekowanie się Nasibu. 1.Staś zwiedza całą Górę Lindego. 2.Dobre warunki życia we wiosce. 3.Ciągła praca fizyczna przyczyną wydoroślenia Stasia. 4.Początek klejenia i puszczania latawców z napisaną na nich prośbą o pomoc. 5.Ochrzczenie Kalego i Mei przez Tarkowskiego. Rozdział XXXIV: 1.Wykonanie przyrzeczenia przy pomocy Kalego. 2.Zabranie Nasibu i rzeczy po panu Linde do „Krakowa”. 3.Szykowanie się do kolejnej wędrówki za radą nieboszczyka. 4.Uwolnienie Kinga wysadzeniem skały. 5.Koniec wiosennej pory dżdżystej. 6.Wyruszenie do osobnej góry i wejście na szczyt. 7.Opis opuszczonej wioski murzyńskiej na Górze Lindego. Rozdział XXXV: Rozdział XXXVI: 1.Nauka Kalego posługiwania się karabinem. 2.Rozmyślania Stasia o dalszej wyprawie do jeziora. 3.Przygotowanie obfitych zapasów żywności. 4.Palankin dla Nel ochroną przed słońcem. Rozdział XXXVII: 1.Wyruszenie w następną podróż, do kraju Kalego Wa-hima. 2.Opowieść Murzyna o swoim narodzie. 3.Droga przez gorącą dżunglę i odpoczynek w czasie białych godzin. Rozdział XXXVIII: 1.Przybycie do murzyńskiej wioski. 2.Opis wojowników i króla M’Rua. 3.Opowieść Kalego o Dobrym Mzimu wybawieniem przed śmiercią. 4.Ośmieszenie czarownika wioski przez Stasia. 5.Świętowanie i składanie darów dla Tarkowskiego i Nel. 6.„Braterstwo” Kalego z królem. 1.Podróż karawany i puszczanie latawców. 2.Rozpoznanie przez Kalego znajomych łańcuchów górskich. 3.Spotkanie dwóch Murzynów myśliwych w opuszczonej chacie. 4.Wiadomość o wojnie Wa- himów z Samburami. 5.Dojście do jeziora i kraju króla Fumby. 6.Prośba Kalego. 7.Staś zgadza się pomóc wojownikom pokonać wroga. 8.Opowieść Kalego o miejscowości Luela. Rozdział XXXIX: 1.Dalsza podróż przez murzyńskie wioski. 2.Kolejne dary dla Dobrego Mzimu (Nel). 3.Zastrzelenie przez Stasia wobo i uratowanie życia towarzyszce. Rozdział XL: Rozdział XLI: 1.Pozostawienie Nel, Mei i Nasibu w Leuli. 2.Udanie się Kalego, Stasia i trzystu wojowników pod górę Boko. 3.Zwycięstwo narodu Wa- hima nad Samburu. 4.Kali królem Wa-himu. 5.Zbicie dwóch czarowników-oszustów. 6.Darowanie życia Faru i jeńcom Samburu. 7.Staś i Nel mieszkańcami wioski Kalego.